„Wędrownia”

Opis

Tytuł:                        „Wędrownia” – dostępne
Autor:                       Janusz Andrzejczak,
Wydawnictwo:        Wydawnictwo Test
Rok wydania:          2022
Liczba stron:           294
Format:                     oprawa twarda pełnokolorowa z obwolutą
Numer ISBN:           978-83-7038-077-9
Wymiary:                  17 x 24 cm
Dostępność: książka na półce
Opracowanie graficzne i typograficzne: Bernard Nowak
Współpraca: Ilona Jaszak

Tom wierszy

Leśne , wędrowne, czujne i czułe albo – wędrowiec uporczywy…

Słów kilka o pisaniu Janusza Andrzejczaka

Gdyby mnie ktoś zapytał: „najkrócej, w dwóch słowach, jakie jest to pisarstwo Janusza Andrzejczaka ?”, pewnie spontanicznie rzekłbym tak, jak zmieściło się mi w czterech słowach, w powyższym nagłówku. Nie przypominam sobie w dzisiejszej literaturze polskiej „ oferty” tak głęboko zanurzonej w żywiole przyrody, nawet ściślej – w żywiole leśnym. Pisarstwo Andrzejczaka, w większości wiersze, ale i proza, zakorzenione są w tej przestrzeni wszechstronnie, różnorodnie. Od razu zaznaczam – nie są to „opowieści leśne”. Że tak jest, decyduje o tym sposób widzenia, wzajemne relacje z – chce się niemal rzec – „partnerem z naprzeciwka”. Z tym na wyciągnięcie dłoni, z tym oto drzewem, pojedynczym istnieniem a niechby i w franciszkański sposób postrzeganym drobiazgiem zielonego istnienia, z maluczkim „zielonym żyjątkiem, bydlątkiem”. Kreuje się w tym wręcz kategoria intymności. Podglądacz, wędrowiec, zakochany w tym żywiole gość a nawet intruz, ale widzący i czujący nie tylko sentymentalnie. W tym gąszczu–zbiorowisku dostrzega groźbę i siłę, potęgę i niedostępność kosmosu w ludzkim, uniwersalnym odbiorze. Nieogarniony, nieprzystępny, choć oganiający go, dialogujący z nim. W ostatecznym jednak „egzystencjalnym rozrachunku” ten świat pozostaje nieprzenikniony, niedosiężny. Obcy? To spostrzeżenie dopiero ustanawia jakość „metafizycznej gry”, odsłania właściwy powód posługiwania się tą leśną symboliką.

Podoba mi się forma tego pisarstwa. W dobie dzisiejszych „eksperymentów”, środków formalnych zaburzających możliwość odbioru na dawny, „ archaiczny” sposób, klasyka tych utworów obwieszcza się wręcz z ostentacją. Dla czytelnika – jak piszącego te słowa – konserwatyzm ten jest wprost odświeżającym doznaniem. Andrzejczak jakże wprawnie posługuje się dawnymi „luksusami z antykwariatu” – sprawdzoną miarą, muzycznością frazy. Można jeszcze kosztować wirtuozerię rytmu i rymu. Ten odświeżający ogląd świata odsłania obrazy, dla których Andrzejczak w specyficzny dla siebie sposób ustawia kamerę i odczytuje metafory.
                                                                                                                                                      Leszek Długosz

Recenzja książki „Wędrownia” p. ewa polak-pałkiewicz: